Cudze chwalicie, swego nie znacie? Szlichtyngowa

Szlichtyngowa (niem. Schlichtingsheim) jest miasteczkiem leżącym we wschodnich rubieżach województwa, w powiecie wschowskim, w pobliżu rzeki Odry.

Miasto założył Jan Szlichtyng, który w 1644 otrzymał od króla Władysława IV przywilej lokacyjny dla miejscowości zwanej wówczas Schlichtinkowo. Ziemie w okolicach Wschowy darował von Schlichtingom Zygmunt III Waza. Wraz z nimi nadał im herb: rogi jelenia i czerwony róg myśliwski na złotym łańcuchu.

Jak wiele innych miast zakładanych w tym okresie w Wielkopolsce, Szlichtyngowa opierała swój rozwój na imigracji protestanckich uchodźców ze Śląska, prześladowanych przez katolickich Habsburgów. W 1645 wybudowano tu dla ludności protestanckiej kościół, którego fundatorem był Jan Szlichtyng. Świątynia z małą wieżyczką, zbudowana na planie krzyża, miała drewniano-murowaną konstrukcję i dach pokryty gontem. Wnętrze wykonano w stylu późnorenesansowym.

Tak było do Wielkiego Piątku 14 kwietnia 1995, kiedy to szachulcowy budynek kościoła wraz z całym wyposażeniem spłonął (prawdopodobnie w wyniku podpalenia), ocalały tylko dzwonnica i drewniany krzyż. W 1996 wmurowano kamień węgielny pod budowę nowej świątyni. Odbudowany po pożarze Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego poświęcono już w 1999 roku.
Czytaj dalej

.
Szlichtyngowa funkcjonowała na początku jako ośrodek rzemieślniczy, od 1653 znajdował się tu skład płótna przeznaczonego na eksport.

Schlichtingowie (w brzmieniu spolszczonym - Szlichtyngowie) to stara szlachta pochodząca z ks. Anhalt (notowana w kronikach już od 1069 r.), od dawna posiadająca majątki na Śląsku. Jan Szlichtyng, sędzia ziemski we Wschowie, poseł na Sejm, ariański działacz reformacyjny w Polsce, mieszkał wraz z żoną w pobliskiej Górczynie (oddalonej od Szlichtyngowy o 1,5 km). Dwór Szlichtynga był ostoją języka i kultury polskiej w przeciwieństwie do w większości niemieckiej Szlichtyngowej. Zmarł bezpotomnie i został pochowany w kościele w Szlichtyngowej.

W tymże górczyńskim pałacu, gdzie Schlichtingowie od XVII wieku mieli swoją siedzibę, wczesne dzieciństwo, podczas II wojny światowej, spędziła nietuzinkowa postać - Sigrun von Schlichting używająca przydomka Freifrau, czyli baronowa. W styczniu 1945 roku, uciekając z rodziną przed Armią Czerwoną, kilkuletnia dziewczynka pożegnała się z tymi stronami, by wrócić tu w latach 90. Niestety, po pałacu w Górczynie właściwie nic nie zostało, ale baronowa nie poddała się… O tym jednak innym razem.