Nowi profesorowie na Uniwersytecie Zielonogórskim. Sprawdź, kto dostał ten zaszczytny tytuł

Na Uniwersytecie Zielonogórskim pracuje 1023 pracowników naukowych, w tym 343 pracowników samodzielnych (profesorów tytularnych i doktorów habilitowanych) i 486 doktorów.

Prof. Bogumiła Tarasiewicz - śpiewaczka i muzykolog – jest absolwentką Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie śpiewu solowego Ewy Werki i Bożeny Karłowskiej oraz muzykologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu pod kierunkiem prof. dra hab. Jana Stęszewskiego. W 1999 roku uzyskała kwalifikacje I stopnia w dziedzinie wokalistyki w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, a w roku 2012 stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej wokalistyka na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2020 roku decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej otrzymała tytuł profesora sztuki.

Jest uznaną interpretatorką XIX i XX-wiecznej liryki wokalnej. W swoim dorobku ma kilkaset koncertów, w tym wiele recitali. Występowała w b. ZSRR, Niemczech, Francji, Szwajcarii, Włoszech, Watykanie, na Litwie, w Czechach, Austrii i Wietnamie. Nagrała m.in.: trzypłytowy album Zygmunt Noskowski – Complete Songs (Acte Prèalable 2018) będący światową premierą tego repertuaru, Cykle wokalne Modesta Musorgskiego (DUX 2008), Stanisław Niewiadomski – Pieśni (Polskie Nagrania MUZA 2007), Pieśni dla dzieci Witolda Lutosławskiego (Polskie Nagrania MUZA 2006) oraz Pid obłaczkom jawir pochyleny z pieśniami łemkowskimi (Lubuskie Biuro Koncertowe 2005). Jako śpiewaczka podejmuje zadania naukowe dotyczące interpretacji dzieł wokalnych. Jest autorką monografii Modest Musorgski – cykle wokalne. Od analizy do interpretacji artystycznej (Poznań 2011), wielu artykułów dotyczących tej tematyki oraz redaktorem publikacji Muzyka wokalna. Dzieła, wykonawstwo, konteksty (Poznań 2008).
W swojej działalności naukowej szczególnie wiele uwagi poświęca zagadnieniom emisji głosu w mowie i śpiewie. Wypracowała autorską metodę kształcenia głosu, którą jako spójną koncepcję przedstawiła w publikacji Mówię i śpiewam świadomie (Universitas, Kraków 2003). Tę pozycję wydawnictwo uznało za bestseller (wielokrotne wznowienia i nakład ponad 12 000 egzemplarzy). Uczestniczyła w kilkudziesięciu konferencjach, w tym w wielu międzynarodowych. Prowadziła warsztaty z techniki wokalnej i mistrzowskie kursy zarówno ze śpiewu klasycznego, jak i śpiewu białego.

Jej pasją jest wokalistyka w różnych stylistycznych odmianach. Od wielu lat zgłębia tajemnice głosu ludzkiego i zajmuje się kształceniem wokalnym. Jest cenionym nauczycielem akademickim, związanym z zielonogórskim środowiskiem akademickim od 1990 roku. Jako konsultant wokalny współpracuje z Chórem kameralnym UZ Cantus humanus. Była trenerem wokalnym drużyny Urszuli Dudziak w Bitwie na głosy, telewizyjnym show, prezentowanym kilka lat temu w II programie TVP. Wypromowała trzech doktorów. Współpracuje z wiodącymi uczelniami artystycznymi w Wietnamie (Hanoi, Ho Chi Minh, Thanh Hoa), prowadząc master class.
Od 1998 roku prowadzi Lubuskie Biuro Koncertowe, którego jednym z głównych obszarów działalności są cykliczne koncerty edukacyjne dla dzieci i młodzieży. W tym zakresie jej firma należy do najprężniej działających w kraju. Rocznie organizuje blisko 4 000 koncertów. Jest inicjatorką wielu artystycznych inicjatyw (m.in. Uniwersyteckich Koncertów Kameralnych ARS LONGA, Uniwersyteckich Wieczorów Wokalnych).
Jest jedynym w Polsce etnomuzykologiem zajmującym się tradycyjną muzyką polskich Łemków, m.in. autorką obszernej monografii Wesele łemkowskie – obrzęd i muzyka. Tradycja a współczesność (Legnica 2009), współautorką dwujęzycznej polsko-łemkowskiej publikacji Śpiwanky Baby Olhy/Pieśni Babci Olgi (Legnica 2010) oraz redaktorem tomu Łemkowie – wczoraj, dziś, jutro… (Legnica 2011).

Za swoją działalność otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej oraz dziesięć nagród Rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Prywatnie od ponad trzydziestu lat jest żoną Rafała Ciesielskiego i mamą Dobrochny. Uwielbia morze, a jej największą pasją są kwiaty i ogród.

Prof. dr hab. Mirosław R. Dudek urodził się w 1956 r. w Trzebiatowie (woj. szczecińskie). W 1980 roku ukończył studia dzienne z fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracę magisterską wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1986 r. został doktorem nauk fizycznych w specjalności fizyka teoretyczna. Doktorat wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego również pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1998 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie fizyki, specjalność fizyka teoretyczna w Instytucie Fizyki Teoretycznej, Uniwersytetu Wrocławskiego. Do 2000 r. był zatrudniony w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego (1985-1986 etat asystenta, 1986-2000 etat adiunkta) a od 2000 r. uzyskał zatrudnienie na etacie prof. nadzw. najpierw w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze, a od 2001 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim.

Odbył dwa długoterminowe staże naukowe (postdoc) w Instituut Lorentz voor Theoretische Natuurkunde w Leiden w Holandii (1986-1987) oraz w Chimie Theorique, Institute de Catalyse, CNRS, Lyon we Francji (1996).
Działalność badawcza prof. Mirosława R. Dudka bardzo mocno związana jest z fizyką statystyczną i jej metodami, badaniami układów magnetycznych, badaniami przejść fazowych, zjawisk dyfuzji, rezonansu magnetycznego, badaniami metamateriałów mechanicznych, badaniami i syntezą nowych materiałów i nanomateriałów funkcjonalnych, zagadnieniami związanymi z degradacją materiałów. Dodatkowo stosował metody analizy statystycznej do badań struktury sekwencji DNA, ewolucji kodu genetycznego i dynamiki populacji. Ostatnie lata to głównie badania w zakresie nanotechnologii.
Od 2019 r. jest kierownikiem projektu „Laboratorium inżynierii badań materiałowych”. Jest on realizowany w ramach Regionalnej Inicjatywy Doskonałości. (Partnerem w tym projekcie jest Wydział Mechaniczny UZ). W latach 2019-2022 na to przedsięwzięcie wydziały WFA i WM otrzymają z MNiSW dofinansowanie w wysokości prawie 12 mln zł, z czego około 8,5 mln zł na najnowocześniejszy sprzęt badawczy.

Prof. Mirosław R. Dudek jest autorem/współautorem 96 publikacji naukowych. Indeks Hirscha h=15 wg bazy Web of Science. Wypromował 5 doktorów.

ZOBACZ TEŻ

MISTRZOSTWA POLSKI W SZYCIU CHIRURGICZNYM

ADAM WYSOKOWSKI urodził się w 1954 r. we Wrocławiu. W latach 1973–1978 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej (specjalność budowa mostów). Za pracę dyplomową otrzymał nagrodę specjalną Ministra Komunikacji. W 1986 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych w Instytucie Inżynierii Lądowej Politechniki Wrocławskiej na podstawie pracy Wytrzymałość eksploatacyjna stalowych przęseł mostów drogowych, napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. inż. Jana Kmity. W latach 1978–1983Z był związany z Politechniką Wrocławską, gdzie odbył studia doktoranckie, a także brał udział w pracach badawczych z zakresu mostownictwa stalowego, głównie zjawiska zmęczenia tych konstrukcji.
W latach 1983-1986 pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Drogowego i Mostowego we Wrocławiu na różnych stanowiskach kierowniczych (jego najważniejszym osiągnięciem z tego okresu jest estakada mostowa nad doliną Nysy Kłodzkiej w ciągu obwodnicy drogowej Kłodzka z zastosowaniem nowatorskich w owym czasie połączeń na śruby sprężające).
W latach 1986–2007 pracował w Instytucie Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie, w którym kierował wybudowanym i zorganizowanym pod jego kierunkiem Ośrodkiem Badań Mostów, Betonów i Kruszyw w Żmigrodzie (filia IBDiM). W tym czasie zajmował się badaniami, w tym konstrukcji w skali naturalnej oraz wdrożeniem nowoczesnych materiałów i technologii w budownictwie drogowym, np. szeroko stosowanych obecnie konstrukcji gruntowo-powłokowych jako przepustów i mostów ekologicznych. Część z tych badań zrealizował, w ramach grantów naukowo-badawczych, tak krajowych jak i zagranicznych (UE, USA), jako ich wykonawca, a w kilku jako kierownik.
W latach 1989-2000 r. profesor Adam Wysokowski był głównym koordynatorem do dziś funkcjonującego w drogownictwie systemu gospodarki mostowej SGM z ramienia Ministerstwa Transportu oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (ewidencjonowanie mostów, system przeglądów, utrzymanie, finansowanie, szkolenia).
Na Politechnice Warszawskiej złożył pracę habilitacyjną Trwałość mostów stalowych w funkcji zjawisk zmęczeniowych i korozyjnych, za którą otrzymał nagrodę Ministra Infrastruktury w 2003 roku.

POLECAMY TEŻ

JAK SIĘ KSZTAŁCĄ PRZYSZLI LEKARZE

Od 2004 r. kieruje utworzonym i zorganizowanym z jego udziałem Zakładem Dróg, Mostów i Kolei na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Zielonogórskiego. Był kierownikiem i wykładowcą kilku edycji studiów podyplomowych na temat nowoczesnego budownictwa drogowego i mostowego. Zorganizował wiele szkoleń, seminariów i konferencji (m.in. cykl konferencji na temat „Przepusty i przejścia dla zwierząt”, której ostatnia XIII edycja odbyła się w grudniu 2019 r.).
Wyniki jego prac naukowo-technicznych zostały wdrożone w szeroko rozumianej praktyce inżynierskiej. Wśród nich warto wymienić: nowoczesne dylatacje wysokomodyfikowane i izolacjo-nawierzchnie mostowe, nawierzchnie z asfaltu modyfikowanego gumą, zastosowanie kruszyw postalowniczych i pomiedziowych, system odwadniania mostów, metoda oceny nośności i trwałości eksploatowanych mostów stalowych, przepusty i mosty gruntowo-powłokowe o konstrukcji podatnej. Jest też autorem kilkudziesięciu projektów obiektów inżynierskich zrealizowanych w ciągach drogowych (m.in. w ciągu autostrady A1 Toruń-Stryków). Pod jego kierunkiem opracowano i wydano wiele obowiązujących w drogownictwie zaleceń na temat stosowania nowoczesnych technologii i metodyki badawczej np. nieniszczących metod badań betonu, napraw i ochrony powierzchniowej, oceny stanu powłok malarskich i korozji, odwadniania dróg i mostów.
Był członkiem Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN oraz wieloletnim członkiem Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 251 Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, a następnie Komitetu Technicznego ds. mostów.

Obecnie jest członkiem Sekcji Inżynierii Komunikacyjnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN.

Od wielu lat jest ekspertem Unii Europejskiej, wcześniej ds. transportu powierzchniowego, a obecnie w ramach programu Horizon 2020, natomiast w kraju – Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Jest czynnym członkiem wielu organizacji naukowo-technicznych, tak w kraju (ZMRP, PZiTB), jak i za granicą (IABSE, ASCE, SEI, DEI).

ZOBACZ TEŻ

NAUKOWCY ZDOBYLI PIENIĄDZE

POLECAMY TEŻ

CO Z NABOREM NA STUDIA?