- Zielona Góra zawsze mi się kojarzyła z zielonym, pełnym kwiatów miastem. I zgadzam się z pionierami, którzy nazywali je bombonierką. Wszystko tu było takie cukierkowe, słodkie, poukładane - wspomina Leokadia Gruz, która do Winnego Grodu przyjechała w latach 50. - Cieszę się, że przez te wszystkie lata miasto tak się rozwinęło, choć żal niektórych budynków czy miejsce. Zniknęły bezpowrotnie.
Tak wyglądała Zielona Góra po wojnie: Ludzie w mieście zaczy...
Uczelnie zmieniły obraz Zielonej Góry
- Jak dziś patrzę na Palmiarnię, to aż wierzyć się nie chce, jaka kiedyś była mała, jakie małe były palmy. Ale już wtedy kojarzyła mi się z czymś fantastycznym. Chodziłem tam do kawiarni z rodzicami. I mam same miłe wspomnienia z tamtych czasów - mówi Tomasz Jabłonowicz.
Dla Jadwigi Wąs Zielona Góra była rajem. Przyjechała tu ze wsi, ze wschodu. Szukała lepszego życia.
- I tutaj je odnalazłam. Miałam dach nad głową, nie narzekałam na głód. Dostałam szansę na dobrą pracę w Polskiej Wełnie, mogłam skończyć szkołę - wspomina. - Wtedy dla mnie to było prawdziwe szczęście. Miasto mnie urzekło, zakochałam się w nim po uszy. Wszystko mi się tu podobało. I było tak zielono. Ludzie tacy mili, czułam się w szkole, w pracy jak w rodzinie. Wszyscy sobie pomagaliśmy...
- Dobrze, że miasto się rozwijało. Że powstawały wyższe uczelnie. To zmieniło oblicze Zielonej Góry. Na ulicach pojawiło się wielu młodych ludzi. Oni nadali pewnego kolorytu, świeżości - podkreśla Renata Bujko. - Nie ukrywam też, że mając domek, mogliśmy podreperować domowy budżet, wynajmując studentom dwa pokoje.
Zobacz 20 kultowych miejsc Zielonej Góry:
Żal grzybka, parkingu i zielonego placu Bohaterów
Na pewno do rozwoju miasta przyczynił się fakt, że Zielona Góra nie została zniszczona w czasie wojny, że potem stała się stolicą województwa, że w 2015 roku połączyła się z gminą i stała się - pod względem powierzchni - szóstym miastem w Polsce i największym miastem - pod względem liczby mieszkańców - w województwie lubuskim.
Mieszkańców cieszy rozwój i ciągłe zmiany w mieście. Choć wielu wspomina z sentymentem miejsca, które zniknęły.
- Pamiętam też popularny grzybek. Może nie był to szczyt architektury, ale na pewno charakterystyczny element deptaka. I dla wielu osób punkt zbiórek - zauważa Krzysztof Gałka.
- Mnie trochę żal parkingu przy Bohaterów Westerplatte, bo z moich okien więcej było widać miasta. Potem galeria zasłoniła mi wszystko - mówi pani Maria.
- Bardzo podobał mi się plac Bohaterów pełen zielonej trawy, kolorowych kwiatów i wielkich agaw w donicach - to z kolei wspomnienie Ireny Tabaczyńskiej. - Warto wracać do tamtych czasów na starych zdjęciach i pocztówkach. Choćby po to, by powspominać czy do czego odnosić zmiany...
Zobacz też: Winobranie 2018:
Polub nas na fb
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
