Znane i nieznane historie o wielkich postaciach lubuskiego sportu. Książka dziennikarzy „Gazety Lubuskiej"
Lucjan Błaszczyk, tenis stołowy - Przeszedłem do Drzonkowa i dopiero tu zaczęła się poważna praca, treningi dwa razy dziennie - przyznaje pan Lucjan. I nie ukrywa, że rodzice podjęli odważną decyzję, puszczając „w świat” syna, ucznia szkoły podstawowej. – Mama bardzo nie chciała, była przeciwna. A tato był takim sportowym typem, zresztą jak dziadek, lubili sport i ja też bardzo cisnąłem, żeby mnie puścili. Marudziłem, że chcę. I tato zdecydował się dać mnie tu, na przekór mamie może na początku, ale ona szybko stwierdziła, że to był dobry ruch. Pewnie, że dobry! Choć okupiony nawet młodzieńczymi łzami. - Pierwszy okres był dla mnie bardzo trudny. Internat, tęsknota, wtedy jeszcze tak nie było samochodów, jeden autobus dziennie do Lwówka, zamawianie rozmów z recepcji, trzy godziny czekania, płakanie do poduszki - Błaszczyk jest szczery do bólu. - Ja tu byłem zdecydowanie najsłabszym zawodnikiem z tych młodych. Pojechałem na pierwszy obóz gdzieś nad jezioro, to kondycyjnie byłem słabszy i na stole nie mogłem z nikim sobie poradzić. Ale ćwiczyłem solidnie, bardzo szybko robiłem postępy, już po pierwszym roku treningów dogoniłem większość grupy. Później zostałem nieoczekiwanie mistrzem Polski młodzików w Gnieźnie i ruszyło wszystko. Czytaj też: PGE Ekstraliga. Top 8 pierwszej kolejki. Który żużlowiec znalazłby się w drużynie marzeń na inaugurację sezonu? Czytaj też: Zobacz podprowadzające Cash Broker Stali Gorzów na pierwszym meczu w sezonie 2018 [ZDJĘCIA] Czytaj też: Czy byłbyś dobrym sędzią żużlowym? Rozwiąż test! [QUIZ]
