Na uniwersytet przyjechało ponad 300 naukowców z całego świata

Konferencja jest doskonałą okazją do promocji miasta i regionu. Stąd też znajdzie się czas na zwiedzanie miasta, skansenu w Ochli, Palmiarni, a także zaplanowano degustację regionalnych produktów. Goście mieszkają w czterech hotelach. Obrady toczyć się będą w sześciu sekcjach jednocześnie.
Otwarcie konferencji odbędzie się dziś o 9.30 w auli uniwersyteckiej przy ul. Podgórnej 50.
Podobnie, jak  konferencje “Soild Mechanics Conference” również ta seria konferencji została zapoczątkowana inicjatywą Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. Pierwsza odbyła się trzydzieści sześć lat temu. Skupia ok. 200 – 250 uczestników najwyższej światowej klasy. Jest to spowodowane zarówno jej niezmiennie wysokim poziomem naukowym, jak również życzliwym patronatem największego (zmarłego kilka miesięcy temu) specjalisty i twórcy Metody Elementów Skończonych (najważniejsza metoda, stosowana w tej, ale i w innych dziedzinach nauki), uczonego polskiego pochodzenia, profesora Olgierda Cecyla Zienkiewicza (1921-2009). Konferencja jest organizowana w różnych ośrodkach naukowych Polski, które wnoszą wkład naukowy do mechaniki i do jej metod numerycznych. Profil merytoryczny konferencji jest nadawany przez „Steering Committee”, którego aktualny skład jest następujący: T. Burczyński (Gliwice), A. Garstecki (Poznań), M. Kleiber (Warszawa), J. Orkisz (Kraków), Z. Waszczyszyn (Rzeszów). Reprezentują oni Polską Akademię Nauk, Polskie Towarzystwo Metod Komputerowych Mechaniki, jak również
 European Community on Computational Methods in Applied Sciences,
 Central European Association for Computational Mechanics
(szczegóły można znaleźć na stronie internetowej Konferencji: http://www.cmm.uz.zgora.pl )
Wymienieni wyżej naukowcy, jak również kilku innych, np. Leszek Demkowicz (Austin, USA), K. Dems (Łódź), G. Szefer (Kraków), T. Łodygowski (Poznań), R. Schaefer (Kraków) stanowią rdzeń burzliwie rozwijającej się mechaniki komputerowej. Wokół nich skupiają się liczni młodsi pracownicy naukowi, którzy biorą udział w konferencjach CMM i którzy stanowią gwarancję czynnego udziału Polski w światowym rozwoju tej dziedziny nauki.
Mechanika należy obok matematyki do najstarszych i najbardziej uniwersalnych dziedzin nauk przyrodniczych. Opisuje ona zarówno ewolucję całego wszechświata poczynając od pierwszych sekund po Wielkim Wybuchu (Big Bang, mechanika relatywistyczna), ruchy galaktyk, gwiazd, planet układów planetarnych, meteorytów i komet (również tych kolidujących z ziemią, które doprowadziły do wyginięcia dinozaurów i potopu, jak i tych, które pewnie doprowadzą do zniszczenia ludzkości, mechanika nieba), skutków takich kolizji w postaci gigantycznych tsunami, trzęsień ziemi, obsuwania się zboczy górskich, fal sejsmicznych (geomechanika), ale również nośności konstrukcji budowlanych, konstrukcji pojazdów (mechanika konstrukcji), czy wreszcie zachowania się układów mikroskopowych takich, jak DNA czy nawet pojedyncze cząstki elementarne (mechanika kwantowa). Wszystkie te aspekty mechaniki prowadzą do modeli matematycznych, które bardzo często stymulowały i stymulują nadal rozwój nowych dziedzin matematyki. Równocześnie nowoczesne metody komputerowe dają możliwość rozwiązywania skomplikowanych równań mechaniki i ich praktyczne stosowanie.
 
* Historia polskiej mechaniki ośrodków ciągłych
 
Wkład polskich uczonych do rozwoju mechaniki jest bardzo znaczący. Szczególnie intensywnie rozwijana jest od ponad pięćdziesięciu lat mechanika ośrodków ciągłych, która obejmuje takie dziedziny, jak mechanika ciał stałych, mechanika gruntów, mechanika konstrukcji, mechanika cieczy i gazów. Poniżej przytoczona jest zwięzła lista naukowców, których wkład jest szczególnie znaczący. Dalsze szczegóły można, na przykład znaleźć na stronie internetowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN, który ma szczególny wkład do rozwoju mechaniki.
http://www.ippt.gov.pl/historia/historical_outline.html
 
Maksymilian Tytus Huber (1872 – 1950) wniósł pierwszy znaczący wkład do mechaniki materiałów. Jego tzw. hipoteza wytrzymałościowa jest do dziś powszechnie na świecie stosowana do określania nośności mechanicznej takich materiałów, jak metale i beton.
Witold Nowacki (1911 – 1986) jest twórcą polskiej szkoły mechaniki ośrodków ciągłych. Był skretarzem naukowym PAN w latach 1956 – 1968. Jego liczne monografie – mówił o sobie, że jest „Kraszewskim polskiej mechaniki” – stanowią do dziś podstawowe pozycje w bibliotekach naukowców w tej dziedzinie. Dotyczy to w szczególności liniowej teorii termosprężystości. Utworzony z jego inicjatywy Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie (http://www.ippt.gov.pl/ ) stanowił przez 50 lat Mekkę w dziedzinie termosprężystości i plastyczności. Naukowcy, któży wyrośli zawodowo na bazie tego instytutu należą do dziś do światowej elity. Konferencje naukowe, które zainicjował poprzez ten instytut weszły na stałe do kalendarza imprez w dziedzinie mechaniki ośrodków ciągłych.
Wacław Olszak (1902 -1980) jest twórcą polskiej szkoły teorii plastyczności, sięgającej historycznie do prac Hubera, a rozwijanej na bazie nowoczesnej mechaniki ośrodków ciągłych w latach 60-ch i 70-ych. Teorie takich jego uczniów i współpracowników, jak Piotr Perzyna i Zenon Mróz, stanowią standardowe części wszystkich monografii w tej dziedzinie.
Witold Wierzbicki (1895 - 1960)  był prekursorem praktycznych, inżynierskich zastosowań metod nowoczesnej mechaniki konstrukcji.
Antoni Sawczuk (1927 - 1984)  jest obok Olszaka jednym z twórców polskiej szkoły teorii plastyczności. Był cenionym propagatorem polskiego wkładu do mechaniki w takich krajach, jak Francja, Włochy czy Japonia.
Sylwester Kaliski (1925 – 1978) był jednym z twórców tzw. teorii pól sprzężonych, opublikował w tej dziedzinie olbrzymią ilość prac, wypromował wielu znakomitych naukowców. Jako organizator nauki był postacią kontrowersyjną i  w sprawach personalnych często stosował brutalne metody wojskowe. Był szefem WAT-u i ministrem obrony narodowej.
Henryk Zorski (1927 - 2003) był olbrzymim erudytą, który zainicjował rozwój nieliniowej mechaniki ośrodków ciągłych i ścisłych metod matematycznych w mechanice w nauce polskiej. Był inicjatorem i jednym z twórców, obok G. Fichery (Włochy) International Society for Interaction of Mathematics and Mechanics, (http://www.isimm.ing.unitn.it/) zrzeszającego ok. 800 czołowych światowych mechaników.
Władysław Fiszdon (1912 – 2004) był wybitnym specjalistą w dziedzinie mechaniki płynów o olbrzymim światowym autorytecie naukowym. Obok profesury na Uniwersytecie Warszawskim i kierownictwa Zakładu w IPPT PAN był wieloletnim współpracownikiem i doradcą Instytutu Goethe’go Mechaniki Płynów w Getyndze.
Krzysztof Wilmański (1940), pracujący na Uniwersytecie Zielonogórskim - jest wybitnym uczonym, autorytetem w dziedzinie termodynamiki, mechaniki ośrodków porowatych i teorii fal, autorem wielu cenionych na całym świecie monografii z termodynamiki.
Michał Kleiber (1946), prezes PAN, jest wybitnym przedstawicielem młodszego pokolenia polskich mechaników, uznanym w świecie ekspertem w dziedzinie metod komputerowych w mechanice i autorem wielu uznanych na całym świecie monografii z nieliniowej mechaniki ośrodków ciągłych.
 
 
Profesor O.C. Zienkiewicz był emerytowanym profesorem Walijskiego Uniwersytetu w Swansea, gdzie pełnił funkcje Dyrektora Instytutu Metod Numerycznych w Inżynierii. Prowadził także, pod auspicjami UNESCO, katedrę Metod Numerycznych na Politechnice Katalońskiej w Barcelonie, w Hiszpanii. Był też kierownikiem Katedry Inżynierii im. Joe C. Waltera na Teksańskim Uniwersytecie w Austin. A nade wszystko był autorem pierwszej (1947) monografii nt. Metody Elementów Skończonych.
Olgierd C. Zienkiewicz urodził się w 1921 roku w Caterham, w Anglii. Do szkoły powszechnej, gimnazjum i liceum uczęszczał w Polsce. Dalszą naukę kontynuował w Londynie. Studia w Imperialnym Kolegium Technologicznym uwieńczył tytułem inżyniera (BSc), a następnie doktora (Phd, DSc). Uniwersytety z wielu krajów przyznały mu doktoraty "honoris causa", między innymi z: Irlandii, Belgii, Norwegii, Szwecji, Chin, Polski, Szkocji, Niemiec, Francji, Anglii, Włoch, Portugalii, Hong Kongu, Węgier i Stanów Zjednoczonych. Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne był wielokrotnie nagradzany wysokimi odznaczeniami państwowymi, m.in. otrzymał tytuł Komandora Imperium Brytyjskiego oraz Medal Królewski od królowej Elżbiety II, a także liczne odznaczenia akademickie i inżynierskie.
W roku 1978 przyjęty został przyjęty w poczet członków Królewskiego Towarzystwa Naukowego oraz Królewskiej Akademii Inżynierii. Jest również zagranicznym członkiem Akademii Inżynierii USA, Polskiej Akademii Nauk, Włoskiej Akademii Nauk oraz Chińskiej Akademii Nauk.
Dorobek naukowy profesora Zienkiewicza obejmuje szeroki zakres zagadnień z wielu dziedzin mechaniki i inżynierii. Jego pierwsza praca dotycząca Metody Elementów Skończonych (MES) ukazała się w 1947 roku. Od tego momentu opublikował on ponad 600 opracowań naukowych z tego zakresu, napisał także lub uczestniczył w redagowaniu 25 pozycji książkowych.
Profesor Zienkiewicz jest jednym z pionierów MES i najwcześniej dostrzegł jej potencjał w rozwiązywaniu problemów wykraczających poza tradycyjną sferę mechaniki konstrukcji. Jego książki o MES były pierwszymi poruszającymi ten temat, a prezentowane w nich tezy pozostały niepodważalne aż do roku 1972, kiedy to inni badacze dołączyli się do prac nad tym zagadnieniem. Wraz ze swoim zespołem włożył wieki wkład w rozwinięcie i opracowanie MES, która dzięki jego badaniom i osiągnięciom znajduje dzisiaj szerokie zastosowanie w wielu dziedzinach mechaniki i inżynierii.
W swojej karierze dydaktyczno - naukowej wypromował 70 doktorantów. Wielu z nich zajmuje dzisiaj kluczowe pozycje w świecie nauki i przemysłu. W roku 1968 założył pierwsze czasopismo naukowe poświęcone metodom obliczeniowym w mechanice, które do dnia dzisiejszego jest szeroko uznawane i poczytne. Jest także członkiem założycielem kilku stowarzyszeń naukowych, w których niejednokrotnie pełnił funkcje pierwszego prezesa. Był też Członkiem Rady Stowarzyszenia Inżynierów Budownictwa Lądowego w Wielkiej Brytanii.