Wystawa prac Jacka Malczewskiego w Muzeum Ziemi Lubuskiej

To niezwykłe wydarzenie możliwe jest dzięki życzliwości Muzeum Narodowego w Krakowie, które użyczyło nam prace artysty.

Otwarcie ekspozycji nastąpi 28 kwietnia o godz. 17.00. Wernisaż będzie także okazją do wysłuchania wykładu o artyście i jego twórczości. Przedstawi go kuratorka ekspozycji Urszula Kozakowska-Zaucha z Muzeum Narodowego w Krakowie (z uwagi na duże zainteresowanie na wernisaż obowiązują zaproszenia-wejściówki, do odbioru w sklepiku muzealnym).

Na wystawie ukazanych zostanie ponad 30 obrazów reprezentujących różne zakresy tematyczne podejmowane przez twórcę. Począwszy od wątków patriotyczno-historycznych przez problematykę religijną z wiodącym nurtem eschatologicznym, aż po motywy autobiograficzne, wspomnieniowe i rozliczeniowe.

Szczególnie bogato reprezentowane będą przedstawienia portretowe naznaczone skomplikowaną symboliką i wypełnione nie zawsze zrozumiałymi dla dzisiejszego odbiorcy atrybutami. Przykładem są wizerunki Erazma Barącza, kolekcjonera sztuki i naczelnika Salin w podkrakowskiej Wieliczce, malarza Stanisława Dębickiego czy wiceprezydenta Krakowa Józefa Sarego, a także podobizny Stanisława Witkiewicza i Mieczysława Gąseckiego. Nie zabraknie także autoportretów malarza stanowiących osobny i bogaty nurt w jego sztuce.

Na uwagę zasługuje także “Don Kichot i Sancho Pansa”, wyjątkowa kompozycja w dorobku Malczewskiego, będąca wspomnieniem z podróży do Grecji i Azji Mniejszej z hrabią Karolem Lanckorońskim. Praca jest zwiastunem późniejszej twórczości inspirowanej mitologią grecką.

Dopełnieniem ekspozycji będą prace pejzażowe, bowiem malarz nie pozostawał obojętny na piękno otaczającego go krajobrazu. Będą to widoki okolic Krakowa czy widoki zakola Wisły widzianego z krakowskiego Zwierzyńca.

Jacek Malczewski (1854-1929) – jeden z najwybitniejszych i najbardziej uznanych artystów w historii polskiej sztuki, urodzony w Radomiu, zmarł w Krakowie. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (m.in. u Jana Matejki), w której następnie był profesorem, oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu. Początkowo tworzył wiejskie sceny rodzajowe. W latach 1882-95, nawiązując do twórczości Juliusza Słowackiego i Artura Grottgera wykonał wiele realistycznych obrazów o tematyce związanej z martyrologią po powstaniu styczniowym, odznaczających się brunatnym, monochromatycznym kolorytem. Około 1890 roku zwrócił się do symbolizmu, tworząc odrębny styl, łączący baśniowość i realizm, operując żywą gamą barwną o dysonansowych zestawieniach. W obrazach tych, pełnych nastroju smutku i zadumy, powracają metaforycznie ujęte treści patriotyczne i mistyczne, postaciom realnym towarzyszą często fauny, rusałki, aniołowie itp. Malował świetne portrety, również o wymowie alegoryczno-symbolicznej, komponowane przeważnie na tle pejzażowym. Osobny i bogaty nurt w sztuce Malczewskiego stanowią jego autoportrety.